ذهنم پر از دلمشغولی ها است از کارهای تلنبار شده شرکت ، بیماری کرونا ، بیماری مادر و نتیجه آزمایشات و نظر نهایی پزشک ، شلوغی شهر و ترافیک و ...

وقتی داشتم با دختر آلبالویی خوشگل به سمت خونه می آمدم کلی از این افکار و دل مشغولی توی ذهنم بود و گفتم می خواهم راجع به اینها بنویسم.

گفتم وای چقدر سوژه ، چقدر موضوع و چقدر تنوع . ولی همین که لپ تاپم و باز کردم ، باز شدم مثل عقابی که پائین رو نگاه می کنه تا جنبده ای حرکت کنه و اونو شکار کنه .

ولی چیزی گیرش نمیاد .ذهنم خالی شد. وا !!! مگه ذهنم درگیری و دلمشغولی نداشت ؟ پس چی شد ؟ داشتم به این فکر می کردم چرا اینطوری شد،

ذهن پر از شلوغ پلوغم یک دفعه برهوت شد.چه اتفاقی افتاد؟ یاد حکایت کارگری افتادم که از بس در روز تلاش و کار کرد شب از خستگی زیاد نمی تونست بخوابه .

شاید ذهنم از شلوغی زیاد خالی شده اینقدر شلوغ که جا واسه فکر کردن اینکه چی بنویسم باقی نزاشته. خدای من زندگی ما ادمها چرا اینطور شد پر از شلوغی زیاد ولی

وقتی داخلش و می بینی انگار چیزی نیست . دویدن های بی خود، تلاش های بی ثمر، انگار زندگی نمی کنیم فقط درگیری ، درگیر روزمرگی های بی ارزش .

غرق در این افکار بودم که مامان صدام زد گفت چه کار میکنی چرا به روبروت خیره شدی اتفاقی افتاده یه جوری غرق شدی گفتم اگه صدات نکنم الانه که دیگه نفس هم نکشی .

تصمیم گرفتم کمی ذهنمو خالی کنم . مثل یک خونه تکونی در و پنجره ها رو باز کردم هر چیزی که فکر میکردم به درد بخور نیست انداختم بیرون .

اونقدر شلوغ بود که نمی شد حتی راه رفت چه برسه به اینکه فکری اونجا جا بشه. بعد از کلی بیرون انداختن جیزهای بیخود تونستم وسط بشینم و کمی فکر کنم

به موضوع های مختلف حالا که گذشت ادامه افکارم بمونه برای فردا تا به یک جمع بندی خوب در مورد موضوعم برسم